Μεσογειακή Διατροφή: Άυλη Πολιτιστική Κληρονομιά της Ανθρωπότητας

Το 2010 η Μεσογειακή Διατροφή καταχωρήθηκε από την UNESCO στον Αντιπροσωπευτικό Κατάλογο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας μετά από πρόταση που κατέθεσαν οι παρακάτω χώρες: Ισπανία, Ελλάδα, Ιταλία και Μαρόκο.

Η Μεσογειακή Διατροφή αποτελείται από ένα σύνολο δεξιοτήτων, γνώσεων, πρακτικών και παραδόσεων που εφαρμόζονται από το χωράφι μέχρι το τραπέζι, συμπεριλαμβανομένων των καλλιεργειών, της συγκομιδής, της αλιείας, της συντήρησης, της επεξεργασίας, της προετοιμασίας και, ιδιαίτερα, του τρόπου κατανάλωσης των τροφίμων. Η Μεσογειακή Διατροφή χαρακτηρίζεται από ένα διατροφικό μοντέλο που παραμένει σταθερό στο χώρο και στο χρόνο και το οποίο περιλαμβάνει κυρίως ελαιόλαδο, δημητριακά, νωπά και αποξηραμένα φρούτα και λαχανικά, μέτρια ποσότητα ψαριών, γαλακτοκομικά και κρέας καθώς και πολλά καρυκεύματα και μπαχαρικά, συνοδευόμενα από κρασί ή αφεψήματα, πάντα με σεβασμό στις παραδόσεις της εκάστοτε κοινωνίας.

Ωστόσο, η Μεσογειακή Διατροφή (από την Ελληνική λέξη «δίαιτα» ή τρόπος ζωής) δεν αφορά μόνο στα τρόφιμα. Προωθεί τις κοινωνικές σχέσεις καθώς τα ομαδικά γεύματα αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο εθίμων και εορταστικών εκδηλώσεων και αποτέλεσε την αφορμή για την ανάπτυξη γνώσεων, τραγουδιών, γνωμικών, ιστοριών και θρύλων. Το σύστημα της Μεσογειακής Διατροφής βασίζεται στο σεβασμό του εδάφους και της βιοποικιλότητας και διασφαλίζει τη διατήρηση και την ανάπτυξη παραδοσιακών δραστηριοτήτων και επαγγελμάτων που σχετίζονται με την αλιεία και τη γεωργία σε περιοχές της Μεσογείου όπως η Soria (Ισπανία), η Κορώνη (Ελλάδα), το Cilento (Ιταλία) και το Chefchaouen (Μαρόκο). Ιδιαίτερα σημαντικός είναι δε,  ο ρόλος των γυναικών στη μετάδοση της εμπειρίας και της γνώσης καθώς και στη διαφύλαξη των τελετουργιών, των παραδόσεων και των εορτασμών.

Η UNESCO αποφάσισε ότι η «Μεσογειακή Διατροφή» ικανοποιεί τα κριτήρια για την καταχώρηση στον Αντιπροσωπευτικό Κατάλογο βασιζόμενη, μεταξύ άλλων, στο γεγονός ότι η μεσογειακή διατροφή είναι ένα σύνολο από παραδοσιακές πρακτικές, γνώσεις και δεξιότητες που περνούν από γενιά σε γενιά και που παρέχουν μια αίσθηση συμμετοχής σε ένα σύνολο και συνέχειας στις εν λόγω κοινωνίες.

Πηγή: UNESCO